تاریخ دریافت 19/11/1394 تاریخ پذیرش 07/02/1395 چکیده پیش‌زمینه و هدف: با توجه به شیوع روزافزون بیماری‌‌های مزمن ازجمله بیماری مزمن انسدادی ریه و تشدید وضعیت بالینی این بیماران و نقش عوامل متعدد در خودکارآمدی این بیماران، این پژوهش باهدف تعیین ارتباط بین خودکارآمدی و شاخص‌‌های وضعیت بالینی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه انجام شده است. مواد و روش کار: این مطالعه‌ی توصیفی مقطعی در اسفند 1392 تا مرداد 1393 به روی 81 بیمار مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه مراجعه‌‌کننده به کلینیک ریه در شهر اهواز، که به‌صورت در دسترس انتخاب شده بودند انجام شد. خودکارآمدی بیماران با استفاده از پرسشنامه‌‌ی اختصاصی خودکارآمدی بیماران مزمن انسدادی ریه، تحمل فعالیت از طریق تست 6 دقیقه پیاده‌‌روی، تنگی نفس با استفاده از مقیاس بورگ و شدت خستگی با استفاده از مقیاس FSS موردبررسی قرار گرفت. در پایان از آمار توصیفی و استنباطی در محیط نرم‌افزار SPSS نسخه 19 جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌‌ها استفاده شد. یافته‌ها: ارتباط معنی‌داری بین خودکارآمدی و میزان تحمل فعالیت در بیماران وجود نداشت (09/0=P)، درحالی‌که بین سطح خودکارآمدی و میزان تنگی نفس بیماران (003/0=P) و همچنین بین خودکارآمدی و میزان خستگی بیماران (03/0=P) همبستگی منفی معنی‌دار وجود داشت. نتیجه‌‌گیری: نتایج این پژوهش با شناسایی عوامل مرتبط با خودکارآمدی بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه می‌‌تواند مراقبین را به ارائه‌‌ی برنامه‌‌های مؤثر در ارتقا وضعیت بالینی و درنتیجه بهبود استقلال این بیماران ترغیب کند.

واژه‌های کلیدی: خودکارآمدی، تنگی نفس، خستگی، تحمل فعالیت، بیماری مزمن انسدادی ریه

متن کامل [PDF 485 kb]   (1732 دریافت)