دوره 15، شماره 2 - ( اردیبهشت 1396 )                   جلد 15 شماره 2 صفحات 138-127 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشجوی کارشناسی ارشد پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه
2- استادیار گروه پرستاری، دکترای آموزش پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه (نویسنده مسئول) ، mradfar1343@gmail.com mradfar1343@gmail.com mradfar1343@gmail.com
3- مربی، عضو هیأت علمی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه
4- کارشناس ارشد آمار دانشگاه علوم پزشکی ارومیه
چکیده:   (4659 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: لغزش از چالش‌های عمده در درمان نگه‌دارنده با متادون بوده که منجر به عود مصرف مواد می‌شود. اشتیاق نیز مهم‌ترین عامل لغزش و بازگشت به مصرف مواد پس از دوره‌های درمانی است. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی مدل مراقبت پیگیر بر لغزش و اشتیاق بیماران تحت درمان نگه‌دارنده با متادون می‌باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 95 نفر از بیماران تحت درمان نگه‌دارنده با متادون انجام شد. نمونه‌ها به روش نمونه‌گیری تمام شماری انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه مداخله (48 نفر) و کنترل (47 نفر) تقسیم  شدند. مدل مراقبت پیگیر شامل مراحل آشناسازی، حساس سازی، کنترل و ارزشیابی روی گروه مداخله طی مدت 3 ماه اجرا شد و در پایان دو گروه ازنظر لغزش و اشتیاق مورد مقایسه قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه سنجش وسوسه مصرف مواد و چک‌لیست لغزش و غیبت گردآوری شد. برای تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از آزمون آماری تی مستقل و وابسته، کای دو و همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته‌ها: اجرای مراقبت پیگیر در لغزش و اشتیاق بیماران تأثیر معنی‌داری داشت (05/0>P). میانگین لغزش در گروه مداخله از (89/0±07/2) به (1/1±57/1) کاهش و میانگین اشتیاق در گروه مداخله از (58/13±73/53) به (1/15±47/50) کاهش یافت که تفاوت معنی‌داری نسبت به گروه کنترل نشان داد. بحث و نتیجه‌گیری:  اجرای مدل مراقبت پیگیر در کاهش لغزش و اشتیاق بیماران تحت درمان نگه‌دارنده با متادون مؤثر بود. لذا پیشنهاد می‌شود در کنار درمان نگه‌دارنده با متادون جهت پیشگیری از لغزش و کاهش اشتیاق از این الگوی مراقبتی استفاده گردد.
متن کامل [PDF 458 kb]   (1443 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: پرستاری

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.