پیش‌زمینه و هدف: عوامل مختلفی می‌تواند کیفیت زندگی و خودکارآمدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد را تحت تأثیر قرار دهد. هدف این مطالعه تعیین تأثیر آموزش چندرسانه‌ای با رویکرد خانواده محور مبتنی بر پیگیری تلفنی (تله نرسینگ) بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد بود. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 60 بیمار مبتلا به انفارکتوس میوکارد به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. در گروه مداخله کارگاه آموزشی از طریق نرم‌افزار چندرسانه‌ای برای بیماران و عضو فعال خانواده برگزار شد. همچنین مداخله تلفنی به مدت 1 ماه توسط پژوهشگر صورت گرفت. در گروه کنترل مداخله‌ای صورت نگرفت. کیفیت زندگی و خودکارآمدی بیماران قبل و 1 ماه بعد از مداخله با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی مینه سوتا و خودکارآمدی شرر اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS 21 در سطح معنی‌داری کمتر از 05/0 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین امتیاز کیفیت زندگی و خودکارآمدی بین دو گروه کنترل و مداخله قبل از مداخله به ترتیب (31/0± 94/2) و (43/0± 91/2) و (24/0± 92/2) و (41/0± 93/2) بود که با یکدیگر تفاوت آماری معنی‌داری نداشتند (p=1). اما بعد از اجرای مداخله این تفاوت معنادار شد به‌گونه‌ای که در گروه مداخله کیفیت زندگی و خودکارآمدی افزایش یافته بود . (p≤0/001) بحث و نتیجه‌گیری: آموزش و پیگیری تلفنی در ارتقاء کیفیت زندگی و خودکارآمدی بیماران انفارکتوس میوکارد مؤثر بود.‌ توصیه می‌شود مداخلات آموزشی با رویکرد خانواده محور توسط پرستاران در بیماران انفارکتوس میوکارد انجام شود.

واژه‌های کلیدی: آموزش خانواده محور، تله نرسینگ، کیفیت زندگی، خودکارآمدی، انفارکتوس میوکارد

متن کامل [PDF 645 kb]   (631 دریافت)