پیش‌زمینه و هدف: کیفیت زندگی و امید به زندگی مادران کودکان ناشنوا از موضوعات دارای اهمیت می‌باشند. این تحقیق باهدف بررسی رابطه بین تاب‌آوری با کیفیت زندگی و امید به زندگی مادران کودکان ناشنوا شهرستان شهربابک انجام شده است. مواد و روش کار: روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری این تحقیق کلیه مادران کودکان ناشنوا شهربابک در سال 1399 به تعداد 120 نفر بود. نمونه‌گیری به شیوه در دسترس و کلیه مادران به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل مقیاس­های امیدواری، تاب‌آوری و فرم کوتاه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود. داده‌ها با استفاده از همبستگی پیرسون و رگرسیون با نرم‌افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. یافته­ها: نتایج نشان داد بین تاب‌آوری با کیفیت زندگی مادران کودکان ناشنوا و بین کیفیت زندگی با امید به زندگی مادران کودکان ناشنوا رابطه مثبت معناداری وجود دارد. همچنین بین تاب‌آوری با امید به زندگی مادران کودکان ناشنوا نیز رابطه مثبت معناداری وجود دارد (001/0≥p). نتیجه‌گیری: برای افزایش امید به زندگی و بهبود کیفیت زندگی مادران دارای کودک ناشنوا، با آموزش دادن به ایشان و اطلاع‌رسانی صحیح به آن‌ها در جهت شناسایی آسیب‌پذیری گامی سازنده­تر در مراحل زندگی و استمرار خانواده بردارند.

واژه‌های کلیدی: امید به زندگی، تاب‌آوری، کیفیت زندگی، کودکان ناشنوا

متن کامل [PDF 448 kb]   (1409 دریافت)