دوره 20، شماره 9 - ( آذر 1401 )
جلد 20 شماره 9 صفحات 708-697 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشیار گروه مامایی و بهداشت باروری، مرکز تحقیقات مراقبتی پرستاری و مامایی، دانشکده پرستاری مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
2- فارغ التحصیل کارشناسی ارشد گروه مامایی وبهداشت باروری، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران (نویسنده مسئول)
2- فارغ التحصیل کارشناسی ارشد گروه مامایی وبهداشت باروری، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران (نویسنده مسئول)
: (3318 مشاهده)
پیشزمینه و هدف: شناخت خشونت در محل کار بهخصوص در مراکز مامایی یکی از مشکلات جدی در سطح جهان است. بنابراین فراهم نمودن اطلاعات زمینهای لازم برای برنامه ریزی و سیاست گذاری مناسب لازم است. این پژوهش باهدف تعیین میزان خشونت کلامی و فیزیکی در بیمارستانهای دولتی ارائه دهنده خدمات مامایی شهر تهران در سال 1400 انجام شد.
مواد و روش کار: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 370 مامای شاغل در بیمارستانهای دولتی از اسفند 1399 تا مرداد سال 1400 در شهر تهران انجام گرفت. پس از نمونهگیری 2 مرحلهای خوشهای در انتخاب بیمارستانها در نهایت 10 بیمارستان دولتی دارای بخش زنان و زایمان وارد مطالعه شدند و ماماهای شاغل در بخشهای زنان و زایمان بهصورت در دسترس و بر اساس معیارهای ورود وارد مطالعه شدند. دادهها با استفاده از پرسشنامه خشونت در محل کار رحمانی و همکاران که پایایی آن در این مطالعه نیز بررسی و تأیید شد، جمعآوری گردید. تجزیه و تحلیل آماری دادهها با استفاده از نسخه 22 نرمافزار SPSS و آزمون تی مستقل انجام شد.
یافتهها: در کل 4/41 درصد از ماماها خشونت کلامی و 3/7 درصد خشونت فیزیکی را طی 12 ماه گذشته در محل کار خود گزارش کردند. خشونت اعمال شده، بیشتر از سوی بیماران و بعد همراهان آنها به ترتیب (4/70 درصد) و (9/52 درصد) بود.
بحث و نتیجهگیری: خشونت کلامی غالبترین خشونتی است که توسط بیماران و همراهان آنها در محل کار مامایی انجام میشود. بنابراین، برقراری سیستم رسمی گزارش دهی خشونت و آموزش راهکارهای مقابله با خشونت شغلی از سوی مدیران ضروری است.
مواد و روش کار: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 370 مامای شاغل در بیمارستانهای دولتی از اسفند 1399 تا مرداد سال 1400 در شهر تهران انجام گرفت. پس از نمونهگیری 2 مرحلهای خوشهای در انتخاب بیمارستانها در نهایت 10 بیمارستان دولتی دارای بخش زنان و زایمان وارد مطالعه شدند و ماماهای شاغل در بخشهای زنان و زایمان بهصورت در دسترس و بر اساس معیارهای ورود وارد مطالعه شدند. دادهها با استفاده از پرسشنامه خشونت در محل کار رحمانی و همکاران که پایایی آن در این مطالعه نیز بررسی و تأیید شد، جمعآوری گردید. تجزیه و تحلیل آماری دادهها با استفاده از نسخه 22 نرمافزار SPSS و آزمون تی مستقل انجام شد.
یافتهها: در کل 4/41 درصد از ماماها خشونت کلامی و 3/7 درصد خشونت فیزیکی را طی 12 ماه گذشته در محل کار خود گزارش کردند. خشونت اعمال شده، بیشتر از سوی بیماران و بعد همراهان آنها به ترتیب (4/70 درصد) و (9/52 درصد) بود.
بحث و نتیجهگیری: خشونت کلامی غالبترین خشونتی است که توسط بیماران و همراهان آنها در محل کار مامایی انجام میشود. بنابراین، برقراری سیستم رسمی گزارش دهی خشونت و آموزش راهکارهای مقابله با خشونت شغلی از سوی مدیران ضروری است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |