---

پیش‌زمینه و هدف: با افزایش جمعیت سالمندان، شیوع اختلالات بینایی و مشکلات مربوط به آن در حال افزایش بوده که کیفیت زندگی آنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هدف از این پژوهش تعیین کیفیت زندگی سالمندان کم‌بینای مراجعه‌کننده به بیمارستان بوعلی سینا شهر قزوین می‌باشد. مواد و روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی - تحلیلی است که به‌صورت مقطعی اجرا شد. تعداد ۹۴ نفر از سالمندان کم‌بینای مراجعه‌کننده به درمانگاه چشم‌پزشکی بیمارستان بوعلی سینا با دید کم‌تر ۱۸/۶ با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه کیفیت زندگی مربوط به بینایی (VFQ-۲۵) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری اسپیرمن، تی مستقل و آنوا موردبررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که کیفیت زندگی پاسخ‌دهندگان (۲۹/۲۳±۲۴/۵۳) در حد متوسط بود. بیشترین میانگین مربوط به مؤلفه‌های رانندگی (۸۰/۲±۷۱/۱۰) و دید نزدیک (۸۶/۲±۷۶/۷) و کم‌ترین میانگین مربوط به مؤلفه‌های انجام فعالیت‌های روزانه (۳۹/۱±۶۷/۱)، سلامت روانی (۱۵/۲ ± ۰۹/۳)، سلامت عمومی (۲۴/۱±۳۷/۳) و استقلال (۸۲/۲±۰۹/۴) بود. بعلاوه، رابطه معناداری بین سطح کیفیت زندگی با سن (p= ۰/۰۳, r = -۰/۲۲)، و وضعیت تأهل (p= ۰/۰۰, r= -۰/۳۲) مشاهده شد. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به مطلوب نبودن کیفیت زندگی سالمندان کم‌بینا، ارتقای کیفیت زندگی آنان بایستی یکی از برنامه‌های اصلی سیاست‌گذاران قرار گیرد. تدارک برنامه‌هایی جهت معرفی خدمات توان‌بخشی و آموزش استفاده از آن‌ها می‌تواند کمک مؤثری جهت نائل شدن به این هدف باشد.