پیش‌زمینه و هدف: اختلال دوقطبی، نوعی اختلال روان‌پزشکی شدید و مزمن است که منجر به اختلال در عملکرد شغلی و اجتماعی بیماران می‌شود. بااین‌وجود، این تنها بیمار، نیست که پیامدهای منفی بیماری را تجربه می­کند، مراقبین این افراد در طول دوره مراقبت، فشار مراقبتی زیادی را تجربه می­کنند. احساس توانمندی و خودکارآمدی مراقبین می‌تواند میزان فشار مراقبتی واردشده به آن‌ها را تعدیل ‌کند. هدف از مطالعه‌ی حاضر تعیین ارتباط خودکارآمدی با فشار مراقبتی و عوامل مرتبط با آن، در مراقبین بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی می‌باشد. مواد و روش کار: مطالعه حاضر به‌صورت همبستگی- مقطعی بر روی 70 نفر از مراقبین بیماران دوقطبی مراجعه­کننده به بیمارستان­ روان‌پزشکی رازی ارومیه انجام شد. روش نمونه­گیری در دسترس بود. جهت جمع­آوری اطلاعات موردنیاز از پرسشنامه‌های فشار مراقبتی زاریت و خودکارآمدی عمومی شرر استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده­ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 انجام گرفت. یافته‌ها: 1/67 درصد از واحدهای مورد پژوهش زن بودند. میانگین نمره فشار مراقبتی و خودکارآمدی واحدهای مورد پژوهش به ترتیب، 2/45 با انحراف معیار 05/16 و 99/41 با انحراف معیار 64/7 محاسبه شد. فشار مراقبتی برای 6/58 درصد از واحدهای مورد پژوهش متوسط و شدید بود. همچنین 3/4 درصد از آن‌ها دارای نمره­ی خودکارآمدی مطلوب بودند. ارتباط آماری معناداری بین فشار مراقبتی و وضعیت خودکارآمدی مراقبین افراد مبتلا به اختلال دوقطبی مشاهده نشد. نتیجه ­گیری: به‌طورکلی مراقبین افراد مبتلا به اختلال دوقطبی از وضعیت خودکارآمدی و فشار مراقبتی مطلوبی برخوردار نبودند. بنابراین برنامه‌ریزی توسط پرستاران در زمینه بهبود وضعیت خودکارآمدی مراقبین می‌تواند در توانمندسازی آنان برای مدیریت شرایط و مشکلات مربوط به بیماران کارساز باشد.

واژه‌های کلیدی: اختلال دوقطبی، فشار مراقبتی، خودکارآمدی

متن کامل [PDF 620 kb]   (782 دریافت)