دوره 20، شماره 8 - ( آبان 1401 )
جلد 20 شماره 8 صفحات 638-626 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشیار گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران (نویسنده مسئول) ، spnaghash@ut.ac.ir
2- کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
3- استادیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
2- کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
3- استادیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
چکیده: (1385 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: ازجمله مسائل مهمی که در سلامتی زنان مدنظر قرار می‌گیرد احساس تنهایی، علل و همبسته‌های آن است. لذا مطالعه حاضر باهدف تعیین سهم مؤلفه‌های پیش‌بینی کننده احساس تنهایی زنان شهر ارومیه انجام گرفت.
مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی – تحلیلی از نوع مقطعی همبستگی، 220 زن متأهل ساکن ارومیه از طریق نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند. علاوه بر پرسشنامه متغیرهای دموگرافیک از پرسشنامه احساس تنهایی UCLA برای جمع‌آوری اطلاعات استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 21 و آزمون‌های آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار، فراوانی و درصد) و تحلیلی (ضرایب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی چندگانه) در سطح معنی‌داری 05/0 P≤ مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، کمترین سن ازدواج زنان 12 سال و بیشترین سن ازدواج 40 سال و جوان‌ترین زن متأهل 19 سال و مسن‌ترین 60 سال سن داشتند و کمترین سن همسر مشارکت‌کنندگان 24 و بیشترین سن، 67 سال بود. همچنین مدل رگرسیون خطی چندگانه گام‌به‌گام نشان داد به ترتیب متغیرهای عدم اشتغال همسر (399/21ß=)، اشتغال زن (862/5 (ß=، مذهب (012 /3 ß=)، نوع سکونت (639/2 ß=)، و سن همسر (163 /0 ß=) پیش‌بینی کننده احساس تنهایی بودند (P<0.05). سایر متغیرهای جمعیت شناختی توسط مدل رگرسیون حذف شدند.
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان می‌دهد که متغیرهای جمعیت شناختی نظیر عدم اشتغال همسر، شغل زنان، نوع سکونت، سن همسر و مذهب، بیشترین سهم را در پیش‌بینی احساس تنهایی زنان متأهل دارند. توصیه می‌شود که جهت تحکیم خانواده، به مشاوره‌های پیش از ازدواج و معیارهای درست همسرگزینی اهمیت داده شود. به‌هرحال، طراحی خدمات مشاوره‌ای در مراکز جامع سلامت برای این گروه ضروری به نظر می‌رسد تا مشاورین بتوانند مهارت غلبه بر احساس تنهایی را به زنان متأهل آموزش دهند و کیفیت روابط زناشویی را بهبود ببخشند.
مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی – تحلیلی از نوع مقطعی همبستگی، 220 زن متأهل ساکن ارومیه از طریق نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند. علاوه بر پرسشنامه متغیرهای دموگرافیک از پرسشنامه احساس تنهایی UCLA برای جمع‌آوری اطلاعات استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 21 و آزمون‌های آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار، فراوانی و درصد) و تحلیلی (ضرایب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی چندگانه) در سطح معنی‌داری 05/0 P≤ مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، کمترین سن ازدواج زنان 12 سال و بیشترین سن ازدواج 40 سال و جوان‌ترین زن متأهل 19 سال و مسن‌ترین 60 سال سن داشتند و کمترین سن همسر مشارکت‌کنندگان 24 و بیشترین سن، 67 سال بود. همچنین مدل رگرسیون خطی چندگانه گام‌به‌گام نشان داد به ترتیب متغیرهای عدم اشتغال همسر (399/21ß=)، اشتغال زن (862/5 (ß=، مذهب (012 /3 ß=)، نوع سکونت (639/2 ß=)، و سن همسر (163 /0 ß=) پیش‌بینی کننده احساس تنهایی بودند (P<0.05). سایر متغیرهای جمعیت شناختی توسط مدل رگرسیون حذف شدند.
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان می‌دهد که متغیرهای جمعیت شناختی نظیر عدم اشتغال همسر، شغل زنان، نوع سکونت، سن همسر و مذهب، بیشترین سهم را در پیش‌بینی احساس تنهایی زنان متأهل دارند. توصیه می‌شود که جهت تحکیم خانواده، به مشاوره‌های پیش از ازدواج و معیارهای درست همسرگزینی اهمیت داده شود. به‌هرحال، طراحی خدمات مشاوره‌ای در مراکز جامع سلامت برای این گروه ضروری به نظر می‌رسد تا مشاورین بتوانند مهارت غلبه بر احساس تنهایی را به زنان متأهل آموزش دهند و کیفیت روابط زناشویی را بهبود ببخشند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانپزشکی- روان شناسی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |