پیش‌زمینه و هدف: توانمندی و عملکرد پرستاران به‌عنوان بزرگ‌ترین گروه حرفه‌ای سازمان‌های بهداشتی و درمانی تأثیر زیادی پربهره وری سازمان‌های بهداشتی و درمانی داشته است بنابراین مطالعه حاضر باهدف طراحی الگوی توانمندسازی پرستاران بر اساس عوامل مدیریتی و فردی با نقش میانجی عملکرد فردی انجام‌شده است. مواد و روش‌ها: این مطالعه یک تحقیق توصیفی– همبستگی و ازلحاظ هدف کاربردی است. جامعه پژوهش مشتمل بر پرستاران شاغل در مراکز درمانی تأمین اجتماعی استان آذربایجان غربی است. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های استاندارد که روایی و پایایی آن‌ها قبلاً تائید شده بود، به‌صورت خوشه‌ای تصادفی به تعداد 250 نفر انتخاب گردید. در تحقیق حاضر جهت تحلیل داده‌ها در بخش آمار توصیفی از شاخص‌های آماری نظیر جداول میانگین، فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی برای آزمون مدل مفهومی پژوهش از روش مدل‌سازی معادلات ساختاری از نرم‌افزار Smart PLS 2 استفاده شد. یافته‌ها: مطابق با نتایج؛ ارتباط مستقیم بین یادگیری سازمانی، سبک رهبری تحول‌گرا، انگیزه فردی با توانمندسازی مثبت و معنادار بوده و همچنین رابطه متغیرهای کفایت آموزشی، یادگیری سازمانی و انگیزه فردی از طریق عملکرد فردی با توانمندسازی مثبت و معناداراست. بیشترین ضرایب تأثیر مربوط به تأثیر یادگیری سازمانی بر توانمندسازی (507/0) و انگیزه فردی بر عملکرد فردی (222/0) است (05/0 >P). بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، مدیران سازمان تأمین اجتماعی جهت کسب موفقیت بیشتر در طراحی برنامه‌های توانمندسازی پرستاران می‌بایستی به ترتیب بر مؤلفه یادگیری سازمانی و انگیزه فردی که پیش‌بینی کننده‌های قوی‌تری برای توانمندسازی هستند تمرکز نمایند.

واژه‌های کلیدی: توانمندسازی، عملکرد فردی، عوامل مدیریتی، عوامل فردی

متن کامل [PDF 4217 kb]   (1200 دریافت)