دوره 20، شماره 9 - ( آذر 1401 )
جلد 20 شماره 9 صفحات 721-709 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
2- دانشیار مرکز تحقیقات مراقبت پرستاری در بیماریهای مزمن، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران (نویسنده مسئول) ، kourosh1685@gmail.com
3- استاد گروه پرستاری، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران
4- استادیار گروه آمار و اپیدمیولوژی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهوا، ایران
2- دانشیار مرکز تحقیقات مراقبت پرستاری در بیماریهای مزمن، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران (نویسنده مسئول) ، kourosh1685@gmail.com
3- استاد گروه پرستاری، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران
4- استادیار گروه آمار و اپیدمیولوژی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهوا، ایران
چکیده: (1100 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: مواجهه با خشونت در محیط کار به‌عنوان عامل خطر تهدید کننده سلامتی کارکنان محسوب می‌شود. پرستاران نیز به دلیل حضور و فعالیت در مراکز درمانی و ارتباط مستقیم با بیماران و همچنین قرار گرفتن در معرض تنش‌های متعدد در معرض انواع خشونت قرار دارند. لذا این مطالعه باهدف تعیین فراوانی ﺧﺸﻮﻧﺖ علیه ﭘﺮﺳﺘﺎران و ﻋﻮاﻣﻞ مؤثر بر آن در پرسنل شاغل در بیمارستان‌های شهرستان آبادان صورت گرفته است.
مواد و روش کار: این مطالعه یک تحقیق توصیفی-مقطعی بود که جامعه آن را کلیه 489 پرسنل پرستاری که در طی انجام پژوهش در بیمارستان‌های شهر آبادان مشغول به کار بودند، تشکیل می‌داد. در این مطالعه نمونه پژوهش همان جامعه بود که به‌صورت سرشماری موردمطالعه قرار گرفت. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل دو پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه "خشونت محل کار در بخش سلامت" بود. پس از تکمیل و جمع‌آوری پرسشنامه‌ها، تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS صورت گرفت. در تحلیل از آمار توصیفی و آزمون‌های تی و کای دو در آمار استنباطی استفاده شد.
یافته‌ها: میانگین سن شرکت‌کنندگان 3/8 ± 8/30 سال و میانگین سابقه کار افراد 33/8 ± 77/12 بودند. اکثر افراد موردپژوهش (77 درصد) زن بودند. 52 درصد از پرستاران خشونت کلامی، 6/15 خشونت نژادی (قومیتی) و 12 درصد خشونت فیزیکی را تجربه کرده بودند. همراهان بیماران بیشترین ایجادکننده خشونت فیزیکی (6/80 درصد) و خشونت کلامی (1/57 درصد) بوده‌اند. مشخصات جمعیت شناختی شامل سن، جنسیت، سابقه کاری و سطح تحصیلات با خشونت کلامی و فیزیکی ارتباط معنی‌دار داشتند. در این مطالعه بر طبق نظر پرسنل پرستاری، در اکثریت مواقع نبودن امکانات امنیتی، فقدان وجود قوانین و مقررات بازدارنده و کمبود آگاهی مردم نسبت به وظایف پرستار از عوامل ایجادکننده خشونت در محل کار بود.
بحث و نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که شایع‌ترین خشونت‌های علیه پرسنل پرستاری، نوع کلامی بوده و همراهان بیمار در این موارد اصلی‌ترین عاملان خشونت بودند. به نظر می‌رسد که کنترل مناسب‌تر بیماران و همراهان بیمار، آموزش پرسنل نگهبانی بیمارستان‌ها و افزایش آگاهی مردم نسبت وظایف پرسنل پرستاری می‌تواند سبب کاهش خشونت محل کار گردد.
مواد و روش کار: این مطالعه یک تحقیق توصیفی-مقطعی بود که جامعه آن را کلیه 489 پرسنل پرستاری که در طی انجام پژوهش در بیمارستان‌های شهر آبادان مشغول به کار بودند، تشکیل می‌داد. در این مطالعه نمونه پژوهش همان جامعه بود که به‌صورت سرشماری موردمطالعه قرار گرفت. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل دو پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه "خشونت محل کار در بخش سلامت" بود. پس از تکمیل و جمع‌آوری پرسشنامه‌ها، تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS صورت گرفت. در تحلیل از آمار توصیفی و آزمون‌های تی و کای دو در آمار استنباطی استفاده شد.
یافته‌ها: میانگین سن شرکت‌کنندگان 3/8 ± 8/30 سال و میانگین سابقه کار افراد 33/8 ± 77/12 بودند. اکثر افراد موردپژوهش (77 درصد) زن بودند. 52 درصد از پرستاران خشونت کلامی، 6/15 خشونت نژادی (قومیتی) و 12 درصد خشونت فیزیکی را تجربه کرده بودند. همراهان بیماران بیشترین ایجادکننده خشونت فیزیکی (6/80 درصد) و خشونت کلامی (1/57 درصد) بوده‌اند. مشخصات جمعیت شناختی شامل سن، جنسیت، سابقه کاری و سطح تحصیلات با خشونت کلامی و فیزیکی ارتباط معنی‌دار داشتند. در این مطالعه بر طبق نظر پرسنل پرستاری، در اکثریت مواقع نبودن امکانات امنیتی، فقدان وجود قوانین و مقررات بازدارنده و کمبود آگاهی مردم نسبت به وظایف پرستار از عوامل ایجادکننده خشونت در محل کار بود.
بحث و نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که شایع‌ترین خشونت‌های علیه پرسنل پرستاری، نوع کلامی بوده و همراهان بیمار در این موارد اصلی‌ترین عاملان خشونت بودند. به نظر می‌رسد که کنترل مناسب‌تر بیماران و همراهان بیمار، آموزش پرسنل نگهبانی بیمارستان‌ها و افزایش آگاهی مردم نسبت وظایف پرسنل پرستاری می‌تواند سبب کاهش خشونت محل کار گردد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |